Priester Kris Van den Bossche neemt na 20 jaar afscheid van de Mechelse parochies. Voortaan draagt hij zorg voor de pastorale zone Roosdaal. Ter gelegenheid van dit nieuws schreef hij onderstaand bericht.
Beste tochtgenoten van Mechelen,
Enkele weken geleden ging mgr. Vanhoutte, onze hulpbisschop, met mij in gesprek. Het was tot hem doorgedrongen dat ik al bijna twintig jaar in Mechelen vertoef, bid, werk, slaap, eet,... En ja, er werd dus van gedachten gewisseld over "andere lucht" en "andere grond", rekening houdend met het feit dat ik ook niet vanzelf jong zal blijven. En kijk, na overleg kwamen we vrij vlug tot het besluit dat ik mijn priesterlijk herderschap zal gaan uitoefenen in Roosdaal, daar in het putteke van het Pajottenland, de heimat waar ik ben geboren, en waar ze binnenkort zonder herder zouden vallen. En dus, vrienden, na een paar weken zomerse vakantierust, kom ik nog even terug voor het hoogfeest van Maria-ten-hemelopneming en bereid ik dan mijn verhuis stilaan voor. Vanaf het weekend van 31 augustus zal ik voortaan werkzaam zijn in de pastorale zone Roosdaal met zijn zes kerkdorpen en bijna 11.000 inwoners.
Aan mijn dierbare vrienden en confraters, parochianen en tochtgenoten wil ik van harte dank zeggen voor alles wat we samen beleefden in de voorbije twintig jaren. Ik herinner mij mijn priesterwijding in de Sint-Romboutskathedraal en mijn aankomst als medepastoor met Kerstmis 1999. Er begon toen een onwaarschijnlijk verhaal waarin vier centrumparochies jaar na jaar groeiden to ze een federatie werden van 19 parochies met 23 kerktorens. Ik heb al die veranderingen heel intens meebeleefd en zal dat nooit vergeten. Het vormde het kader waarbinnen ik tal van mensen heb ontmoet. We hebben er samen Eucharistie gevierd, we hebben gezongen en gebeden, we hebben jongeren verzameld in de Pepino- en de Sarahvieringen, we hebben kinderen gedoopt en eerste communies en vormsels gevierd, we hebben samen vergaderd in ploegen allerhande, we hebben stappen gezet op nieuwe wegen... Velen hadden er nood aan hun persoonlijk verhaal met een priester te delen. Ik heb - God zij dank - bekeringen gezien, grote en kleine, al hadden er dat gerust een paar duizenden meer mogen zijn, vind ik. Ik zag in die jaren drie seminaristen aan mijn zijde in wiens hart een priesterroeping kon openbloeien. Ik heb zieken gezalfd en overledenen uit laten varen, de Heer tegemoet. Ik heb mee gefietst in de 1000 km van Kom-op-tegen-Kakner en meegezongen en gedanst met Vlaanderen Zingt op de Grote Markt. Ik heb op tal van manieren voor elke ziel in deze stad gebeden. Ik kon ze nooit allemaal ontmoeten maar ik weet: de Heer draagt zorg voor elk van hen. Zo hebben we een stuk pelgrimstocht van ons leven samen afgelegd, zoals symbolisch zichtbaar in onze jaarlijkse Hanswijkprocessie, steeds met het stille vertrouwen ooit allen aan te komen in het ware Heiligdom, waarvan Christus de poorten heeft geopend. Als ik daaraan denk, zou ik het Alleluia van Pasen willen zingen.
Ik dank de goede God voor de zegen die we voor mekaar mochten zijn doorheen al deze gebeurtenissen. Ik heb jullie gezegend en jullie mij. Ik ben daar heel dankbaar voor. De Heer, die wij niet zien maar in wie wij geloven, was midden onder ons aanwezig. Hij was onze kracht altijd door. En Hij zal onze kracht blijven. Onze tocht is niet ten einde. De mijne niet en de uwe niet. Laten we mekaar aanbevelen aan Gods genade. Vraag de Heer dat ik mijn taak goed mag vervullen in Roosdaal, met dat bijzondere medelijden van Jezus Christus toen Hij de menigte zag als schapen zonder herder. En ik vraag de Heer dat Hij ook bij jullie blijft, jullie blijft zegenen en bewaren, ten einde toe.
Vaart wel, Mechelen !
+ priester Kris Van den Bossche